kunstzinnige sinch +++

Soms vragen mensen mij: wat bedoel je nu met zo'n slide sjouw? Is er een betekenis die wij er in kunnen zien die meer vertelt dan alleen die mooie beelden? Zit er een bedoeling aan vast die ons niet meteen duidelijk wordt? Natuurlijk, het is wel mooi...en met die muziek erbij...even genieten, maar eh....?

In wil op deze vragen best wel in gaan, voor zover ik dat kan. Wanneer ik begin om zo'n slide sjouw te componeren, de beelden bijeen te rapen die ik dan bestem om in die volgorde te worden weergegeven als waarin ik mijn video publiceer, dan ben ik eigenlijk bezig om een lied te componeren, inwendig ben ik dan aan het zingen, met beelden en kleuren. En ik zoek dan bij elkaar die dingen die ik het mooiste vind om bij elkaar te zetten, om de hoge tonen van de idee en de lagere tonen van de realiteit te laten horen, en ik zing mijn psalm door de beelden te laten klinken, alsof de kleuren en de vormen, de betekenissen, met elkaar te laten rijmen tot een visueel muziekstuk, even lang als de video duurt, en misschien naklinkende wanneer de toeschouwer het allemaal heeft gezien. Daarbij zoek ik dan meestal uit de vrije hand gekozen wat aardige 'echte muziek', vaak klassiek.

Technisch gezien hangt dit gevoel voor wat ik nu vanuit mijzelf gezien doe samen met het synesthetisch karakter van de schermweergave, van hoe de mensen een item lezen, bij het internet. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die een tekst van mij leest een wonderlijk gevoel heeft van hoe mijn  stem klinkt, weet welke stem die woorden en beelden heeft uitgezonden. Ik weet niet of dat bij elke internet site zo gaat, maar ik heb dikwijls het gevoel dat ik een idee heb van de toon waarmee iets gezegd is dat op het internet verschijnt als geschreven tekst, bij Facebook bij voorbeeld herken ik de mensen waarvan ik iets lees ook aan hun 'innerlijke' stem. 
Synesthesie is het vermogen dat met het ene zintuig iets wordt waargenomen dat eigenlijk bij een ander zintuig hoort, in dit geval wordt dus door iets te lezen, wat je doet met het zintuig om te zien, de tekst ook hoorbaar. En ik heb de indruk dat die stem, die in al mijn teksten en ook met behulp van de beelden, doorklinkt, heel herkenbaar is, dat die stem telkens dezelfde is als zou iemand zeggen: 'oh, ben jij het...', en dan doet het er minder toe welke naam daar nu mee verbonden is.  



Zoals iedereen weet ben ik op het punt van de eigen naam heel veranderlijk, geef ik telkens een ander teken aan die naam, telkens 'horen' de lezers dat hij het is, degene wiens stem ik met mij voer, die ik vertegenwoordig, een stem die in de geschiedenis der mensheid meerdere malen heeft geklonken, waaraan iedereen mij altijd zal herkennen, en die nu weer klinkt, hetgeen mogelijk is geworden door de genade die de mensheid is betoond om uit de misère van de onwetendheid te geraken met behulp van een uitvinding waarvan niemand precies weet hoe wij erop gekomen zijn deze zo binnen betrekkelijk korte tijd tot een gemeengoed te maken waarmee de mensen onderling in een communicatie zijn geraakt welke hen gered heeft van een weg waarop het niet goed zou zijn geweest voort te gaan, de situatie dat de leden van onze samenleving, bedoeld dus als de gemeenschap waarin wij in waarachtige zin samen leven, elkaar nauwelijks nog herkenden, een situatie waarin wij geraakt waren toen er nog geen onderlinge communicatie in de zin die wij nu hebben bestond.

Door zo'n lied in beelden en soms met enkele woorden als ondertiteling erbij denk ik dat ik deze verbinding van het zichtbare en het hoorbare versterk, door ook aanleiding te geven tot de eigen associaties die de beelden oproepen bij iedereen, wat je 'er in ziet en hoort' is iets heel persoonlijks, de kunstenaar die ik ben vraagt als het ware om dat persoonlijke element in het verstaan, bij het genieten, het is daar dat ik terugtreedt in mijn bezigheid, geen invloed meer wil hebben, omdat inhoudelijk elke slide sjouw een psalm is die is ontstaan, is gecomponeerd, in het kader van mijn zending. 

Wellicht had ik het toen ik ertoe geïnspireerd werd aan mijn avontuur met het internet te beginnen mij kunnen beperken tot maar één blog, die als titel zou hebben moeten dragen:
DE HARP
maar het is ook voor mij een zoeken, een telkens onderzoek doen naar waar die klanken van die harp gebleven zijn, terwijl wij hem zo lange tijd niet hadden gehoord. *)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ad *) in een volgend bericht hoop ik nader op wat er in deze tekst zichtbaar gesteld is in te gaan. Let dus op dat het niet gaat over hoe ik dat doe, of dat de persoon die deze beeldenshows uitzendt daar zo goed in is, of zichzelf heel wat acht, dat doet er allemaal niet toe, het gaat erom dat wij kunnen delen in de vrede van die ons daartoe een mens heeft uitverkoren die hij ook in deze dingen wat kennis heeft gegeven, en enige vaardigheid heeft geleerd.