geen conclusie maar een koninklijk besluit: vakantie

  de toegangspoort van het
  Oude Slot te Heemstede  

Hoewel de oude poort zoals hiernaast weergegeven op de originele foto wat scheef eruit ziet is het bouwsel mij gebleken wel degelijk nog als poort dienst te doen, ook in de virtuele zin die tegenwoordig gevraagd wordt van gebouwen en opstallen die in onze vaderlandse geschiedenis een rol hebben gespeeld. En door deze poort wil ik thans gaan om mijn besluit betreffende mijzelf en mijn lotgevallen kenbaar te maken.

Ik betreed daarmee, dit alles virtueel tot nu toe, het terrein waar in de parkaanleg die in de plaats is gekomen van het ganse gebouw van het oude Kasteel van Heemstede de Pons Pacis, de vredesbrug,  te bewonderen valt, een sierbrug, die de raadspensionaris van Holland, Adriaan Pauw, in het jaar volgende op de Vrede van Münster in 1648, liet aanbrengen als gedenkteken vanwege het feit dat hij als gezant van de Prins van Oranje aanwezig is geweest bij de besprekingen en het ondertekenen van het verdrag, dat de Vrdeeddee van Münster zou bezegelen. Een Europees overleg, overigens, dat daarmee nog niet als beëindigd werd beschouwd door met name de Staten van Holland en de overige Staten, vereend tot de nieuwe, onafhankelijke staat met de naam van de

 * Republiek der Zeven Verenigde Provinciën *  

 * de kunstenaar strijdt met zijn ezel * 

...en hedenmorgen, door die poort deugdzaam gaande, viel het mij toe dat ik, op mijn plaats in  het Nieuwe Kasteel, het Nieuwe Slot, van Heemstede, heel wel eenzelfde daad als Pauw zou kunnen stellen, althans iets vergelijkbaars te berde zou kunnen brengen, na alles wat er is gebeurd, na alles waarbij ik betrokken was, na alles wat ik aan voors en tegens heb gepubliceerd, wat de mensen er ook van zullen vinden of kunnen aan de weet komen kon mij blijkbaar niet deren - het spreekwoord luidt, ik vermeld dat met name voor de nieuwkomers in ons land :  waar gehakt wordt vallen spaanders - of - wie eieren wil bakken moet deze breken - en zo kwam het over mij dat ik gezien de overmachtigheid waar ik voor even door werd overmocht en alle voornemens daaraan denkende die ik mij had gemaakt en ook in verband met alle verwachtingen die velen ten aanzien van mijn optreden koesteren, en ook om een reden die alleen zij die mij het meest van allen bemint kent, tot een besluit moest komen; 

geen conclusie maar een koninklijk besluit: vakantie

  de toegangspoort van het
  Oude Slot te Heemstede  

Hoewel de oude poort zoals hiernaast weergegeven op de originele foto wat scheef eruit ziet is het bouwsel mij gebleken wel degelijk nog als poort dienst te doen, ook in de virtuele zin die tegenwoordig gevraagd wordt van gebouwen en opstallen die in onze vaderlandse geschiedenis een rol hebben gespeeld. En door deze poort wil ik thans gaan om mijn besluit betreffende mijzelf en mijn lotgevallen kenbaar te maken.

Ik betreed daarmee, dit alles virtueel tot nu toe, het terrein waar in de parkaanleg die in de plaats is gekomen van het ganse gebouw van het oude Kasteel van Heemstede de Pons Pacis, de vredesbrug,  te bewonderen valt, een sierbrug, die de raadspensionaris van Holland, Adriaan Pauw, in het jaar volgende op de Vrede van Münster in 1648, liet aanbrengen als gedenkteken vanwege het feit dat hij als gezant van de Prins van Oranje aanwezig is geweest bij de besprekingen en het ondertekenen van het verdrag, dat de Vrdeeddee van Münster zou bezegelen. Een Europees overleg, overigens, dat daarmee nog niet als beëindigd werd beschouwd door met name de Staten van Holland en de overige Staten, vereend tot de nieuwe, onafhankelijke staat met de naam van de

 * Republiek der Zeven Verenigde Provinciën *  

 * de kunstenaar strijdt met zijn ezel * 

...en hedenmorgen, door die poort deugdzaam gaande, viel het mij toe dat ik, op mijn plaats in  het Nieuwe Kasteel, het Nieuwe Slot, van Heemstede, heel wel eenzelfde daad als Pauw zou kunnen stellen, althans iets vergelijkbaars te berde zou kunnen brengen, na alles wat er is gebeurd, na alles waarbij ik betrokken was, na alles wat ik aan voors en tegens heb gepubliceerd, wat de mensen er ook van zullen vinden of kunnen aan de weet komen kon mij blijkbaar niet deren - het spreekwoord luidt, ik vermeld dat met name voor de nieuwkomers in ons land :  waar gehakt wordt vallen spaanders - of - wie eieren wil bakken moet deze breken - en zo kwam het over mij dat ik gezien de overmachtigheid waar ik voor even door werd overmocht en alle voornemens daaraan denkende die ik mij had gemaakt en ook in verband met alle verwachtingen die velen ten aanzien van mijn optreden koesteren, en ook om een reden die alleen zij die mij het meest van allen bemint kent, tot een besluit moest komen; 

voor een korte video ter referentie: de Abdij + harpmuziek

r" style="text-align: left;" trbidi="on">

     **   grapje: behoort deze tekst tot de moderne poëzie? (O)   

_________________________________________________________________________________

waar alle inkeer zijn oorsprong heeft gevonden, althans wat het de Clem aangaat, en dat reeds lang gelêe//

__________________________________________________________________________________________

_______________________________________________________________________________________________

__________________________________________________________________

kunstzinnige sinch +++

Soms vragen mensen mij: wat bedoel je nu met zo'n slide sjouw? Is er een betekenis die wij er in kunnen zien die meer vertelt dan alleen die mooie beelden? Zit er een bedoeling aan vast die ons niet meteen duidelijk wordt? Natuurlijk, het is wel mooi...en met die muziek erbij...even genieten, maar eh....?

In wil op deze vragen best wel in gaan, voor zover ik dat kan. Wanneer ik begin om zo'n slide sjouw te componeren, de beelden bijeen te rapen die ik dan bestem om in die volgorde te worden weergegeven als waarin ik mijn video publiceer, dan ben ik eigenlijk bezig om een lied te componeren, inwendig ben ik dan aan het zingen, met beelden en kleuren. En ik zoek dan bij elkaar die dingen die ik het mooiste vind om bij elkaar te zetten, om de hoge tonen van de idee en de lagere tonen van de realiteit te laten horen, en ik zing mijn psalm door de beelden te laten klinken, alsof de kleuren en de vormen, de betekenissen, met elkaar te laten rijmen tot een visueel muziekstuk, even lang als de video duurt, en misschien naklinkende wanneer de toeschouwer het allemaal heeft gezien. Daarbij zoek ik dan meestal uit de vrije hand gekozen wat aardige 'echte muziek', vaak klassiek.

Technisch gezien hangt dit gevoel voor wat ik nu vanuit mijzelf gezien doe samen met het synesthetisch karakter van de schermweergave, van hoe de mensen een item lezen, bij het internet. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die een tekst van mij leest een wonderlijk gevoel heeft van hoe mijn  stem klinkt, weet welke stem die woorden en beelden heeft uitgezonden. Ik weet niet of dat bij elke internet site zo gaat, maar ik heb dikwijls het gevoel dat ik een idee heb van de toon waarmee iets gezegd is dat op het internet verschijnt als geschreven tekst, bij Facebook bij voorbeeld herken ik de mensen waarvan ik iets lees ook aan hun 'innerlijke' stem. 
Synesthesie is het vermogen dat met het ene zintuig iets wordt waargenomen dat eigenlijk bij een ander zintuig hoort, in dit geval wordt dus door iets te lezen, wat je doet met het zintuig om te zien, de tekst ook hoorbaar. En ik heb de indruk dat die stem, die in al mijn teksten en ook met behulp van de beelden, doorklinkt, heel herkenbaar is, dat die stem telkens dezelfde is als zou iemand zeggen: 'oh, ben jij het...', en dan doet het er minder toe welke naam daar nu mee verbonden is.